ευπέμπελος

εὐπέμπελος, -ον (Α)

η λ. μόν. στον Αισχύλ.

αυτός που αποπέμπεται, που αποδιώχνεται εύκολα, που καθαιρείται, που καταπατείται εύκολα («αὗται, δηλ. αἱ Εὐμενίδες, ἔχουσι μοῑραν οὐκ εὐπέμπελον» — έχουν τέτοιο αξίωμα, ώστε να μην αποπέμπονται εύκολα, Αισχύλ.)

κατ' άλλην ερμ. τού ίδιου χωρίου

μαλακός, πράος

κατά τον Σχολιαστή «εὐπέμπελον

εὐπαραίτητον, εὐχερῆ, εὐάρεστον» — πιθ. εύπεμπτος, εύκολα αποπεμπόμενος.

[ΕΤΥΜΟΛ. Σύνθ. από το < ευ + πέμπω με επίθημα -ελο- (κατά το ευτράπελος)].